Alle jongeren, van kleuters tot tieners, hebben recht op hun eigen films. Maar sommige titels overbruggen probleemloos die barrières tussen leeftijden. Gruwelijke rijmen kent geen bovengrens. De film doet zesjarigen lachen en huiveren, tieners vergeten dat ze naar een sprookjesfilm zitten te kijken, ouders en grootouders vergeten haast dat ze hun (klein)kinderen bij hebben. Allemaal zitten ze op het puntje van hun bioscoopstoel bij de spannende, onverwachte wending in Roald Dahls versie van Roodkapje: “The small girl smiles. One eyelid flickers. She whips a pistol from her knickers. She aims it at the creature's head. And...”

Over weeskinderen werden misschien nog meer films gemaakt dan over tienermeisjes en paarden. En tussen al die weeskinderen is er ééntje dat dapper opkomt voor z’n rechten, zelfs al heeft hij een gigantisch hoofd van papier-maché. In het weeshuis waar titelpersonage Courgette belandt, torst elk kind een zware emotionele rugzak mee. Regisseur Claude Barras neemt zijn tijd en dompelt de kijker voorzichtig onder in de leefwereld van de kinderen, in een magistraal verhaal dat nog weken lang onder je vel blijft zitten. Mijn naam is Courgette vertelt zware materie op de juiste toon, zonder betuttelend te zijn.

Animatiefilms… daar kan je met het hele gezin knus naar kijken? Ja hoor. Ook als het een animatiefilm is die slechts 30 minuten duurt en die gretig een loopje neemt met het tijd- en ruimtecontinuüm. Waarin mythische wezens opduiken met prachtige namen zoals de Langeman of de Rolling Nudist Giant. En waarin Tom Waits - rasperiger dan ooit - de stem van een zwaluw vertolkt. Tenminste, als alle gezinsleden bereid zijn om zich te laten verrassen en uitdagen, om platgetreden paden te verlaten, om mee te stappen in het artistieke experiment dat The Monster of Nix heet. Daar heb je een distributeur voor nodig die boldy goes where no man has gone before. JEF zorgt voor diversiteit in genres, formats, thema’s en stijlen. Een gezellige tekenfilm staat schouder aan schouder met een experimentele kunstfilm. Diversiteit in aanbod, maar ook diversiteit in publiek.

Het innemende acteren van Gijs Blom en de breekbare mise-en-scène slopen elke barrière om na een vertoning van Jongens met jongeren over homoseksualiteit te praten. Wanneer de hoofdpersonages voor het eerst kussen, begonnen de vele leerlingen die deze film in klasverband bekeken, niet te joelen of te giechelen. Daarvoor identificeerden ze zich op dat moment al te veel met de personages, en hun dilemma’s en emoties. Zonder de impact van de beelden kan je in een klasgesprek nooit een dergelijke empathie bereiken.

JEF is niet de enige die de noodzaak voelt aan een kwaliteitsaanbod voor kinderen. Collega’s die goeie films voor een jong publiek op de markt brengen, willen we altijd ondersteunen. Op die manier bereikte het prachtige Het lied van de zee in het scholencircuit, dat grotendeels door JEF wordt bevoorraad, een massa jonge toeschouwers, verrukt over zoveel schoonheid.

Elk jaar neemt JEF een film in distributie die in de competitie van het JEF festival met een prijs aan de haal ging en die nog niet werd opgepikt door een andere distributeur. Deze eer viel ook My skinny sister te beurt. Een film over eetstoornissen die schreeuwde om een plek op het grote scherm. Aan zo’n dwingende oproep komt JEF graag tegemoet.

Als antwoord op de Amerikaanse dominantie in de bioscopen, bewijst JEF dat er in Europa een permanente productie bestaat van pure kwaliteit voor het jonge publiek. Sommige verhalen zijn sterk genoeg om partners uit diverse Europese landen bij elkaar te brengen. Het scenario van de Belgische film Cloudboy overtuigde ook producenten in Zweden, Noorwegen en Nederland. De film begint vlak bij huis in het Antwerpse havengebied, net om de hoek van de huidige JEF kantoren, maar neemt de kijker daarna mee naar het noorden van Scandinavië waar rendierherders waken over hun kudde. JEF koestert Europese cinema en biedt een voedingsbodem aan onafhankelijke Europese producties, en zeker aan de Vlaamse jeugdfilmtraditie, die dag na dag sterker wordt.

Als Vlaamse regisseurs zich willen vastbijten in jeugdfilm, dan hopen we dat ze hun eigen sterke verhalen gaan vertellen. Originele scenario’s met een krachtige auteursstempel. Zoals Rosie & Moussa, gebaseerd op boeken die zich afspelen in een Belgische stad, maar duidelijk getekend door de inzichten en ideeën van een ervaren filmmaakster. Dorothée van den Berghe is slechts één van de Vlaamse regisseurs die zich engageren om films te draaien voor een jong publiek en dat moedigen wij graag aan. Hun aantal groeit, net zoals de kwaliteit die zij de voorbije jaren leverden in hun werk.