Weet jij nog hoe het was om te leren fietsen?

Linda Hambäck: Ja, ik had een rood fietsje en mijn papa bleef maar achter me aan hollen. Ik kon niet sturen en niet remmen; op het einde van de straat moest ik heel hard naar hem gillen. Eindelijk leerde ik het toch, tot grote opluchting van mijn ouders.

Doorheen de film verandert de bescheiden Jonna stilaan in een meisje dat weet waar ze voor vecht.

Hambäck: Jonna observeert de wereld heel aandachtig. Door haar goede opvoeding in het weeshuis staat ze met beide voeten stevig op de grond. Maar wanneer ze zich begint af te vragen hoe het zou zijn om een echte vader of moeder te hebben, wordt ze nieuwsgierig naar de wereld buiten het weeshuis.

Er wordt nogal wat gespeculeerd met onroerend goed in de film! Heb jij een persoonlijke vete met makelaars?

Hambäck: Nee, maar ik ben wel geïnteresseerd in politiek. Het is belangrijk dat onze samenleving zich niet laat leiden door kapitalisme. Denk aan Gorilla’s interessante visie op “fair trade” op de vlooienmarkt: goedkoper voor de armen, duurder voor de rijken!

Een aap als moeder … in jouw film kan dat zomaar, ook al is het niet evident.

Hambäck: Voor Frida Nilsson, de auteur van het originele boek, was Gorilla de verpersoonlijking van haar vader. Hij was een bijzondere man; haar eigen ‘Gorilla’. Ik vond dieren tekenen altijd leuk, en via animatie kan ik ze makkelijk een plek geven in mijn universum. Voor mij moet niet alles uitgelegd worden; dat is de magie van animatie.

Hoe gaf je vorm aan een personage dat zo plomp is als Gorilla?

Hambäck: Maria Nilsson Thore, die onze personages ontwierp, illustreerde een heleboel prachtige kinderboeken. Ik hou van de manier waarop zij lichamen tekent. We besteedden veel aandacht aan gelaatsuitdrukkingen; als je bijvoorbeeld Gorilla in detail bekijkt, zal je merken dat haar ogen niet even groot zijn. Dat maakt haar bijzonder. Ik hou niet van perfectie, ik hou van personages die een beetje raar zijn.

Jouw stijl van animatie is veranderd sinds je vorige film GORDON & PADDY. Hoe beslis je welke stijl bij welk verhaal past?

Hambäck: Eerlijk gezegd … Omdat we ditmaal een groter budget hadden, konden we ons universum verder uitbreiden. Samen met onze art directors heb ik me maandenlang voorbereid, zonder dat er één tekening op tafel kwam. We bakenden ons universum nauwkeurig af. Ik nam Edward Hopper als referentie - ook al merk je daar waarschijnlijk niks van in het eindresultaat. Ik houd ter inspiratie altijd enkele kunstwerken in gedachten, die een bepaalde richting geven aan mijn film.

Het weeshuis is bij jou een plek vol warme toewijding. Dat ligt vermoedelijk dichter bij de realiteit dan het vreselijke beeld dat we vaak krijgen via de traditionele literatuur.

Hambäck: Ons weeshuis is geen vreselijke plek om op te groeien, en eerlijk gezegd ben ik dat klassieke beeld een beetje beu, vermoedelijk omdat ik zelf geadopteerd ben. Ook al groeide ik niet op in een weeshuis, toch geloof ik dat er veel instellingen in deze wereld zijn die fantastisch werk verrichten. Dit is het verhaal van een meisje dat verlangt naar een moeder, maar in plaats daarvan een gorilla vindt. Wanneer Jonna haar brief ondertekent met “Jonna, dochter van Gorilla” is dat ons eerbetoon aan die alles overstijgende moederliefde.

Het verhaal bevat meerdere referenties naar Charles Dickens. Onvermijdelijk in een film over weeskinderen?

Hambäck: Vermoedelijk wel. Alle grote meesterwerken laten hun sporen na; ze planten kleine zaadjes van inspiratie in de nieuwe verhalen die we bedenken.

De muziek in Mijn moeder is een gorilla is subtiel en bescheiden.

Hambäck: Muziek is voor mij een van de sleutelelementen bij het maken van een film. Het duurde eindeloos lang tot ik de juiste componist vond; hoe meer muziek ik probeerde, hoe minder tevreden ik was. Tot ik op een dag in de buurt van mijn zomerhuis naar een jazzconcert ging. Toen ik Minna Weurlander en Tania Naranjo hoorde spelen, wist ik meteen dat zij perfect pasten bij de film. We werkten een jaar lang samen en dat was pure magie. Ik ben superblij met het resultaat.